Eens in de zoveel tijd blikt een bestuurslid terug op wat we allemaal hebben beleefd. Deze keer is het de eer aan PR-commissaris Lucas Bron.
Van alles dit jaar, is dit bestuursblog hetgeen waar ik het meest tegenop keek. Niet dat ik schrijven niet leuk vind, of vertellen over mijn bestuursjaar. Nee, daar zou ik uren over kunnen kletspotten. Nee, ik keek hier tegenop, omdat ik nu een jaar van mijn leven ga proberen te vatten in, wat, iets van vier alinea’s? En dit was er al één.
Een bestuursjaar is veel te groots voor dit kleine blogje, ik ga het niet eens proberen. Laat me er één woord aan vuil maken, heerlijk, maar meer krijg je niet van me. Meer ga ik niet een heel jaar beschrijven met woordjes. Wat ik wel ga doen, is een klein momentjes noemen. Klein momentje, klein pareltje in mijn herinnering, van dit jaar. En dat was al twee.
Op het weekendje weg, een momentje bij het kampvuur om twee uur ‘s nachts, de wereld al donker op dat kleine bolletje licht van het vuur na, dat kleine stukje van de wereld waar het nog warm is. De marshmellows waren op, de meesten al naar bed en daar zit je dan, hout op het vuur te gooien voor de laatste vijf mensen. Meestal is dit zo’n moment waar je het vuur in blijft staren en je gedachten op de loop laat. Ik vermaak me dan vaak door te kijken waar mijn gedachten dan heen gaan, als ze overal heen mogen gaan. Maar deze keer dwaalde ze niet af, deze keer was er geen plek waar mijn gedachten liever zouden zijn dan precies daar waar ze waren, tussen de Awateraars die een beetje grinnikte met elkaar, en mijn taak om het vuur gaande te houden. Dat die vijf nog iets langer mogen grinniken, dat de nacht nog iets langer mag duren; gooi er maar nog een blokje op.
Een beetje quasi-dramatisch en goedkoop misschien, maar ja, wat wil je van me, zo minder dan drie weken voor mijn wissel, en dan verwachten van me dat ik een nuchter blogje schrijf over waar ik me mee bezig hou en wat ik aan het doen ben nu. Dat ziet iedereen toch wel: Awater is waar ik me mee bezig hou. Proberen door te geven aan mijn geweldige opvolgers wat ik dit jaar allemaal geleerd heb. De laatste loodjes met mijn favoriete vier mensen, meer als excuus om met hun te zijn dan de loodjes te leggen. En ik tel veel af nu: laatste verjaardags-post, laatste feest, nog twee vergaderingen, nog drie weken, nog eventjes dan. Laat mijn gedachten alsjeblieft nog eventjes niet afdwalen, hou ze hier, in dit stukje van de wereld waar het warm en fijn is, waar ik samen met mijn liefste bestuursgenoten verantwoordelijk ben om het vuur aan te houden; gooi er maar nog één blokje op.