Dit is een oude bestuursblog, die bij het overgaan van de oude naar de nieuwe website helaas tijdelijk verloren was. Origineel geplaatst op 26 juni 2024.
Eens in de zoveel tijd blikt een bestuurslid terug op wat we allemaal hebben beleefd. Deze keer is het de eer aan onderwijscommissaris van het XXXe bestuur der SV Awater: Aniek van den Bosch.
Bestuursblog: eind goed, al goed
Zo, dat was het bestuursjaar dan. En wat voor een jaar. Het was er in ieder geval één waarin meerdere clichés bevestigd werden. Hierbij mijn terugblik aan de hand van een aantal klassieke uitspraken.
Het jaar wordt echt een achtbaan. Dat vertellen veel oud-besturen je aan het begin. Toch had ik me meer ingesteld op de kikkerachtbaan van Duinrell, niet een driedubbele upgrade van de Baron. Het was niet dat ik me niet goed had voorbereid. Nog nooit was ik ergens zo klaar voor geweest als voor dit, zo’n 365 dagen geleden. Maar op zo’n jaar valt gewoon niet echt voor te bereiden. Juist de meest memorabele dingen die ik heb geleerd en gedaan, had ik van tevoren niet verwacht. Nog zoiets wat iedereen je bemoedigend verzekert zodra je ingeslagen bent: je gaat zoveel leren! De vraag wat je dan tot nu toe geleerd hebt komt gedurende je bestuursjaar vervolgens ook vaak langs. Mijn enige concrete en niet erg spannende antwoorden waren meestal ‘hoe je een lokaal voor een studiesessie moet reserveren’ of ‘hoe je goed mailcontact met docenten onderhoudt’, maar het is natuurlijk veel meer dan dat. Het is alleen allemaal niet zo concreet en daarom lastig te omschrijven. Een poging met hopelijk wat meer indrukwekkende voorbeelden: realistisch organiseren, hoe je omgaat met stress bij jezelf en bij anderen, een gebalanceerde weekplanning maken, schakelen als iets anders gaat dan gepland, wat het belang is van (goede) communicatie, waar je eigen grenzen liggen, toneelstukjes en parodieën schrijven, heel veel nieuwe woorden(bestuursjargon) ondanks dat ik maar de helft van mijn vakken volgde, en vooral heel veel over mensen.
Natuurlijk was het niet alleen maar rozengeur en maneschijn, want je komt jezelf tegen. Maar geloof me, er is geen veiligere omgeving om jezelf tegen te komen dan hier. Awater was in mijn eerste jaar al een warm bad voor mij, bestuur XXX werd mijn nog comfortabelere hottub. Een hottub waarin ik écht mezelf kon zijn, kon twijfelen, fouten kon maken, kwetsbaar en onzeker durfde te zijn, alles kon delen en dingen kon loslaten. Als het water eromheen soms in een golfslagbad veranderde, hielden wij het hoofd koel(en dat in een hottub hè). Mede daardoor bleek steeds: het komt altijd goed. Vooral tijdens de laatste periode, toen onze energielevels wat terugliepen maar het jaar juist haar climax bereikte, zelfs toen kwam alles steeds weer goed. Vijf parels van een opvolgers, een leip weekendje weg, een succesvolle musical en een supergeslaagde diesweek met een drukbezocht mokerkoffie-uurtje en een magisch lustrumgala. Het leek soms net een sprookje.
Wat heb ik me trots en vereerd gevoeld. Bij elk ledenmailstukje dat ik mocht schrijven, bij elke PowerPointslide die ik mocht doorklikken op de ALV, bij ieder pak koekjes dat ik van Awatergeld mocht kopen, iedere keer dat ik de code van de deur van de Awaka intoetste, maar vooral iedere keer dat ik mij omringde met mijn onbeschrijfelijk fantastische bestuursgenoten. Ook dat durf ik ondertussen te onderschrijven: je maakt vrienden voor het leven. Finette, Evelien, Cas en Sterre zijn zo enorm veel voor me gaan betekenen. Ik vind het echt bizar wat wij allemaal hebben meegemaakt en voor elkaar hebben gekregen, en ik denk ook dat alleen wij vijven dit zo hadden kunnen doen. Want zoals twee gemiddeld wijze mannen ooit zeiden: er is geen probleem / als je keer op keer jezelf wil bewijzen / maar je kunt het niet alleen.
Met trots, een beetje hartpijn maar vooral ook heel veel vertrouwen in onze opvolging zal ik woensdag dan ook mijn penning overdragen. Eind goed, al goed.
XXX,
Aniek