Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg!
Hahaha dat zul je mij nooit horen zeggen. Wat ik wel ga zeggen? Goede vraag. De tijd is werkelijk waar voorbij gevlogen. Het eerste blok is inmiddels achter de rug en blok twee vordert gestaag. Om heel eerlijk te zijn vraag ik me soms af wat ik aan het doen ben met mijn leven. Zoals de man van Telfort zou zeggen: Wie had dat gedacht? Van een eerstejaars student, naar ontzettend prominent! Verdere grappen zal ik proberen achterwege te laten. Blok 1 was in mijn ogen een hele hectische periode, maar och wat heb ik genoten! Alle nieuwe indrukken die je opdoet, de nieuwe mensen die je leert kennen (ik doe echt mijn best om alle namen te onthouden), terwijl je óók nog probeert om fris de colleges bij te wonen. Dit laatste was inderdaad leuk geprobeerd, voor mij althans.
De eerste periode van mijn bestuursjaar kenmerkte zich vooral door het nuttigen van nét te veel alcohol, een hoop gezelligheid en pogingen om de chaos in mijn hoofd een beetje overzichtelijk te houden. Het is allemaal ontzettend nieuw en eigenlijk heb je geen idee waar je mee bezig bent. Een mooi voorbeeld hiervan waren de constitutieborrels. Door ons lieve vorige bestuur waren we er natuurlijk wel een beetje op voorbereid, maar écht voorbereid ben je eigenlijk nooit. Het is een chaos, iedereen zweet zich een ongeluk van de warmte en mensen schreeuwen twee uur achter elkaar DUUUURT LAAANG. Klinkt gezellig hè? Nou dat was het wel. Als voorzitter heb je de eer om de andere besturen te feliciteren met een vreselijk cadeau en een abnormaal lang praatje. Ik ben natuurlijk weer degene die begint over ongemakkelijke momenten die ik met oud-besturen heb gehad, om vervolgens te horen te krijgen dat het desbetreffende meisje nu de vriendin van een huidig bestuurslid is. Hierbij wijs ik eenieder vrolijk op bovenstaande titel, die heb ik natuurlijk niet voor niets gekozen.
Een bestuursjaar is overigens niet goedkoop, maar gezonder wordt de levensstijl er ook niet van. Even snel McDonald’s halen? Pizza? Roti? Misschien zou ik mezelf vaker moeten pushen om naar het schap met de salades te lopen in de supermarkt. Dat is leuk voor een dag, maar daarna ben ik de salade met quinoa, amandel, lijnzaad, peulvruchten en kokos wel weer zat. Echter wel een heugelijk feit dat ik jullie kan mededelen, de P past nog in haar bestuurspak! Al moet ik wel zeggen dat ik hem al een tijdje niet heb gedragen… Bestuurspondjes zijn een zorg voor later. Met bulkcember en afvaluari in het achterhoofd moet dat overigens wel goedkomen.
Nu even klaar met de grappen en grollen. Besturen is hard werken. Na een lange zomervakantie is het dan echt aan een nieuw bestuur om te koers te bepalen. Een hoop vergaderen, keuzes maken waarvan je je afvraagt waarom je eigenlijk bevoegd bent om dergelijke beslissingen te nemen, maar tegelijk wel stiekem trots zijn dat je het mag doen. Je bent eigenlijk nooit uitgeleerd en dat maakt besturen in mijn ogen zo uitdagend. Je komt in situaties terecht waar je anders niet in terecht zou komen, daarnaast leer je knopen door te hakken, te luisteren en te nuanceren. Begin dit jaar was ik nog heel erg zoekende naar een eigen invulling van mijn functie. Ik vond het best lastig, om eerlijk te zijn. Als voorzitter moet je naast het maken van de agenda en het leiden van de bestuursvergadering eigenlijk zorgen dat iedereen zijn zaken regelt en taken goed uitvoert, wat af en toe best lastig kan zijn. De vrouw met de sloophamer op de ALV’s, degene die het overzicht bewaakt en behoudt. ‘Het gezicht van de vereniging’, ik weet niet of je blij moet worden van mijn gezicht, maar dat mag ieder voor zich bepalen.
In mijn ogen zijn we als bestuur echt gegroeid, we zijn hechter geworden en iedereen begint steeds meer zijn eigen draai te vinden. Ondanks de oma’s die het af en toe kunnen zijn (we gaan binnenkort een middagje oma spelen en breien enzo) en de verschillende opvattingen die we hebben, passen we wel heel goed bij elkaar. Ik prijs mezelf gelukkig met zulke toppers! Hierbij wil ik tevens vermelden hoe blij ik ben met de oud-besturen die altijd voor ons klaarstaan. Ze helpen ons waar nodig en hebben antwoord op (bijna) al onze vragen. Mijn dank is groot.
Om te kunnen besturen moet ik mijn twee alter ego’s soms achterlaten. Laya kun je echter met een beetje geluk spotten in haar natuurlijke habitat, bij Hofman of op Neude. Grobbe komt alleen naar buiten wanneer dat strikt noodzakelijk is. Over gek doen gesproken. Heb je nou geen idee waar ik het over heb? Vraag het eens in de wandelgangen of op de kamer, ik laat jullie met alle liefde kennismaken met Grobbe!
Het is lastig om precies te bedenken wat ik tot nu toe heb gedaan. Het is namelijk al DECEMBER. Wel een goede maand voor een terugblik, op zich. Ik ben vooral ontzettend trots. Trots op Awater, trots op alle commissies en op trots op mijn bestuur. Iedereen werkt hard, iedereen gaat er vol voor en iedereen is er voor elkaar. Die fijne sfeer bij Awater zou ik voor geen goud willen missen. Alle leuke activiteiten zoals de borrels, het bekijken van straatpoëzie (waar ik zelf nooit aan gedacht zou hebben overigens), de buitenlandse reis naar Dublin, workshops en schaatsen. Er liggen ook nog zo veel leuke activiteiten in het verschiet. Stiekem glunder ik lichtelijk.
Het is heel fijn om te weten dat veel mensen Awater zo hoog in het vaandel hebben staan, ik word er ontzettend vrolijk van om jullie Awateraars zo enthousiast te zien tijdens de activiteiten. Daar doen we het natuurlijk voor. Ik ben blij met alles wat we tot nu toe hebben gedaan, laten we deze lijn voortzetten en er een spetterend lustrumjaar van maken!
Ik ben blij mezelf een Awateraar te mogen noemen, daarom hobbel ik vrolijk de hele UB door in mijn Awatertrui, lekker puh. Doe lekker je eigen ding, je bent tenslotte nooit gek genoeg!
Liefs,
Zaya Hunte
Voorzitter der studievereniging Awater
XXVe bestuur, 2018-2019
