Aan het eind van elke maand (of rustig een halve maand later) blikken we terug op de gebeurtenissen van de afgelopen weken. Deze maand beleefde onderwijscommissaris Maud Groenewoud een maand vol gezelligheid en bouwde opnieuw een relatie op met haar kat.
December is inmiddels al bijna een maand geleden. In het kader van reflectie, want daar houd ik nogal van, is het toch fijn om even terug te kijken op een bomvolle maand vol gezelligheid. Niet alleen bij Awater, maar voor velen ook thuis met familie, vrienden, geliefden en alles daar omheen en tussenin.
Eerlijkheid gebied me te zeggen dat het me nog steeds een beetje benauwd wordt wanneer de kalender de twaalfde maand aangeeft. Aan de ene kant is daar enthousiasme en opluchting: er zit weer een prachtig jaar op en we hebben het einde gehaald! Aan de andere kant is december elke keer opnieuw een maand die wat mij betreft overgeslagen mag worden. Ik heb simpelweg niet genoeg tijd, geld en liefde in me om de hele maand ongehavend door te komen.
We begonnen de maand met Sinterklaas. Vol verwachting klopte ons hart, want wie krijgt de roe en wie de gard? De beste man besloot onze Sinterklaasavond met een bezoekje te eren, inclusief tabberd an, en ik denk dat het niemand zal verbazen als ik zeg dat bleek dat we allemaal erg braaf zijn geweest afgelopen jaar. #zoalshethoort Prachtige gedichten en cadeaus bracht de goedheiligman met zich mee, waardoor ik nu elke maandagochtend tijdens de bestuursvergadering net zo braaf als ik zijn kan van mijn yoghurt kan genieten. (Bedankt, Sinterklaas!)
Enkele weken luwte kondigden als een ware stilte voorde storm de zware kerstdagen aan. Ik heb een vreemde verhouding met Kerst. Elk jaar opnieuw luister ik vanaf oktober onweerhoudbaar (#neologisme) naar Mariah Carey en fantaseer over de verschrikkelijk fijne cadeaus die ik iedereen die ik lief vind ga geven, het fantastische kerstdiner dat komen gaat en het weerzien van mijn kat. Wanneer je familie dan oppert om dit jaar wederom Italiaans te eten “want dat was vorig jaar zo geslaagd” en je de dag voor kerstavond in de Broese in een rij tot aan de Oude Gracht staat met, jawel, alwéér een boek voor je vader, begint langzaam te dagen dat het ook dit jaar weer mislukt is. Gelukkig kon ik terwijl ik stond te wachten op mijn beurt aan de kassa teren op mijn herinneringen aan Awaters fantastische Literaire Diner. Het eten was lekker en de voordrachten waren fijn. Twee van Awaters leukste commissies (Mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen) hebben er wederom een top avond van weten te maken. Wat was ik een blije onderwijscommissaris. Dat moest natuurlijk gevierd worden op de kerstborrel bij onze allerliefste Cil achteraf, want zoals ik zei, wat zijn de kerstdagen zonder geliefden? Het glas was de hele avond halfvol en voor mijn persoonlijke gestel was het beter geweest als het jaar daar en toen was opgehouden, maar helaas moest ik de volgende ochtend wakker worden voor studiegerelateerde zaken, want, oh ja, dat deden we ook nog. Met de hakken over de sloot haalde ik de vrijdagmiddag en kon ik eindelijk naar huis om daadwerkelijk kerstvakantie te gaan vieren.
Wat doet een bestuurslid in de kerstvakantie? zal men zich afvragen. Vrij weinig, zal ik je vertellen. Ik heb 2 weken lang geteerd op oliebollen (en Italiaans) terwijl ik alle seizoenen van Sherlock keek en opnieuw een relatie opbouwde met mijn kat. Het was een fantastische afsluiting van een bewogen en fantastisch jaar. Ik hoop voor jullie, beste Awateraars, dat jullie net zo gesterkt, gegroeid en goed doorvoed in jullie eerste colleges na de vakantie verschenen want de deadlines en tentamens naderden in rappe schreden. Toch verraderlijk, zo’n kalenderjaar. Tijd verdwijnt als sneeuw voor de zon, climate change IS real. Wat fijn is, is dat blijken mag dat onder die sneeuw weer een hele stapel nieuwe Awateractiviteiten verstopt ligt, langzaamaan de deadlines verstrijken, of je ze nu haalt of niet, en we met zijn allen langzaam maar zeker de glorie van de lente, of in ieder geval blok 3, dat telt ook, kunnen zien gaan schijnen.
